brief #1

Beste lezer,

Ik heb nooit echt lang nagedacht over het schrijven van deze brief. Ik neem steeds aan dat het wel vanzelf zal komen. Ik word dan ook vaak bedrogen in mijn veronderstellingen. In feite schrijf ik graag, ik kan intens genieten van aangename zinnen en intelligente woordspelingen. Alleen, ik neem er nooit genoeg tijd voor. Je kan nu eenmaal beter de daad doen dan de daad verwoorden, al moet ik toegeven dat ik praktisch gezien voorstander ben van beide.

Ik heb in mijn hoofd altijd de grootste plannen en de meest fantasierijke visies maar als ik die dan moet uitwerken komt dat vaak neer op voorzichtige en vaak conservatieve beelden. Ik verzet of wil me hier tegen verzetten want zoals iedereen wel weet is conservatisme des duivels, maar evengoed kan niemand eronderuit.

Om die reden is het goed om de dingen neer te schrijven. Zo ben zelf ik in staat tot het creëren van een virtuele irrealiteit. Mijn laatste bevinding was dan ook; als ik me in realiteit niet kan ontpoppen tot een arrogante held vol zelfvertrouwen(mijn tegenhanger) dan moet dit zeker wel lukken op papier. Op die manier kan ik mijn papieren alter-ego evengoed aanzien als een blauwdruk voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling.

Wat ik hier nu schrijf klinkt natuurlijk veelbelovend maar ik moet het natuurlijk nog uitwerken en dan nog maar de gedachte aan de gruwelijke testfase.

Ik ben een gespleten persoonlijkheid, niet dat ik schizofreen ben maar ik denk in tegengestelden, een beetje zoals Orwells 'doublethink'. Mijn idealistische en vooral theoretische visie sluit niet per se aan bij mijn praktische uitwerking. Consequentie is a bitch! Desalniettemin is consequentie wel het eerste waar idealistische denkbeelden worden op afgerekend. De tegenstander heeft het gemakkelijk, conventionele levensbeschouwingen hebben inconsequentie geïnstitutionaliseerd en zo ook de meeste mensen. Vaak denk ik dat het wel gemakkelijk moet zijn om te denken als de middenmoot (hoe weet ik nu hoe die denken?...). Ik heb dan ook vrij veel bedenkingen bij mijn eigen idealisme. De zin van het leven is de overlevingsdrang, louter een persoonlijke wens die in elk levend wezen aanwezig is maar die totaal geen verantwoording aflegt voor de reden en de noodzaak van het bestaan. Reden van het idealisme; het lijden dat ontstaat door deze allesbeheersende drang proberen te beperken. Maar aangezien verandering haast onmogelijk is en het mensenleven nog zo kort is het idealisme vandaag de dag te energie-intensief om echt lonend te zijn. Men zou kunnen denken aan de toekomst en de draagbaarheid van het bestaan over enkele generaties. Maar of het nu zo verschillend is dat een mens zich elke dag kapot werkt in 's werelds ergste miserie of zich elke dag kapot verveelt in 's werelds weelde, de uitkomst blijft gelijk. Het leven van de een is niet zinvoller als het leven van de ander. Elk levend wezen is gedoemd een betekenisloos leven te wachten tot het sterft.

Waarom doet een mens dan de dingen die hij doet? Waarom zou men investeren in een onderneming met een gegarandeerde nuluitkomst?! Omdat, de reis belangrijker is dan de eindbestemming. En het is aan eenieder om een zo interessant en een zo gelukkig mogelijke reis te ondernemen in de tijd die hem hier op aarde is gegund. En het is aan de idealisten, activisten en andere positieve -tisten om te zorgen dat iedereen die hedonistische levensloop kan ondernemen.

In het leven zijn er geen winnaars.

Nu, noem me gerust een zagevent, oeverloos leuterend trotoir-filosofisch en noem mijn ideeën vooral gemakzuchtig, maar ik voor mij leef liefst in een wereld waarin die vrijheid bestaat. Waarin leren belangrijker is dan presteren. Dit hele opgedrongen systeem dat excessen aan de lopende band naar buiten slingert. Ik hoor niet thuis in deze denkpiste. Ik ben geen winnaar. Ik ben niet loyaal aan mijn keuzes. Ik ben niet partijgebonden. Ik heb geruststelling nodig dat het mogelijk is voor iedereen om zich thuis te voelen.

Zo denk ik erover, maar wie weet misschien ben ik ook niet het beste specimen mens die men zich kan inbeelden.

Mijn keuzes heb ik ook al veel nagedacht. Niet voor ik eraan begon, zoals de intelligentere selectie van mensen al eens doet. Bij mij komt het denken vooral neer op reflectie. Ik ben nogal empirisch en vaak kom ik dan ook te laat tot de conclusie dat ik wel beter had moeten weten. Ik moet toegeven, elke keuze die ik al gemaakt heb ligt volledig binnen mijn persoonlijkheid en binnen mijn kunnen. Toch kan ik me nooit echt volledig thuis voelen bij eender welke van deze keuzes. Ik ben er de man niet naar mij neer te leggen bij een en dezelfde keuze. Toch ben ook ik gekluisterd in dit keurslijf dat mijn theoretische ik zo hartsgrondig schijnt te haten.

Nu goed, na drie jaar tussen verschillende theoretische richtingen te hebben gezwalpt studeer ik nu illustratie en ik kan er mijn verlangen tot het scheppen van mooie beelden in kwijt, toch er is ook steeds die gedachte aan de overzijde die altijd groener gras biedt. Ik heb nu eenmaal al sinds mijn kindertijd het diepe verlangen alles te kunnen en wel liefst alles tegelijk. Maar, ik heb me voorgenomen dat ik me nog een jaar zou gedragen zoals van me verwacht wordt en zoals in de illustratie wel gebruikelijk is mij volledig richting op die vrijheid die ik binnen dit enge kader kan ontdekken. Wellicht stel ik alles dramatischer voor dan het werkelijk is, maar het enige alternatief lijkt mij verval in dezelfde onverschilligheid als waarmee de meeste mensen zichzelf kluisteren in een bewust uitzichtloos bestaan.

Ik hou van gelaagdheid en vlekken, mijn voorstelling van de dingen is eender. De mens ziet slechts de gefragmenteerde weergave van iets, vlekken dus. Gebeurtenissen hebben vele lagen en al deze eigenschappen zijn passend voor het illustratieve werk dat ik pleeg te maken. Ik vermeng graag oude betekenis-dragende voorbeelden in mijn werk die het niet alleen meer betekenis maar ook een tijdloos karakter meegeven. Ooit hoorde ik een uitspraak over de middeleeuwen die luidt: “wij zijn slechts dwergen op de schouders van reuzen” en ik ben dan ook van mening dat we pas respectloos zouden zijn als we de steun van die schouders links laten liggen uit zogenaamde trots of wat dan ook.

Tussen ons gezegd en gezwegen, ik heb het niet zo op de hele hetse rond het overdreven naleven van auteursrechten. In vrijheid is er meer kans op innovatie, monopolies en patenten werken enkel belemmerend en werken de solidariteit die de wereld nodig heeft ernstig tegen.

En als de strebers onder ons, u en ik, zich vol walging zouden afvragen of ik dan een voorstander ben van spiekers? Afkeerwekkende dieven? Luiaards en werkschuw tuig(langharig of geschoren)? Dan zeg ik; niet per se... Het is zoals spieken op een examen. Je geraakt er wel mee hogerop, maar echte vooruitgang kan je het niet echt noemen. Diegenen die schaamteloos een ander kopiëren verwezenlijken in feite niets, ook al komt het bedrog niet uit. Maar ik ben wel voor samenwerking. En aanpassing. Dynamiek, eerder dan statistiek. Wat mensen 'vrije' denkers als ons, ik en u ongetwijfeld, vaak wordt verweten is dat onze voorstellen niet meer zijn dan goeie intenties en dromen, maar totaal niet geschikt voor gebruik in de echte wereld. Hoegenaamd wie heeft er ooit beweert dat we onze alternatieven zouden willen corumperen met de logica van de echte wereld?! Als wij nostalgisch zijn of een zogenaamde conservatieve gedachte uitspreken is dat perfect doenbaar als ook alle andere factoren worden aangepast. Zover weigert men meestal met ons mee te denken. En dan klagen. 

Mijn eigen persoonlijke 'werk' zal ik niet ten uitgebreide, enzovoorts..., bespreken maar algemeen bekeken kan ik stellen dat het nog heel wat evolutie voor de boeg heeft. Toegegeven er zijn interessante en kwalitatieve elementen, maar het ontbreekt enigszins aan durf. Niet dat ik niet durf, want als het moet durf ik alles aan, maar ik heb alleen erg weinig zelfvertrouwen. Dat is de slepende blok aan mijn been die ik graag chirurgisch zou laten verwijderen, maar een mens verander je nu eenmaal niet.

Dat is natuurlijk niet iets waar het systeem de directe oorzaak van is en kan ik dus amper een aanleiding noemen om de hele boel te boycotten, maar het feit dat presteren en keuzes maken zo fel aan ons wordt opgedrongen vind ik toch maar akelig.

Wil het systeem en mijselve uiteindelijk niet mee, dan kan ik nog steeds wegvluchten in de laatste stukjes wildheid die de wereld nog te bieden heeft. Ergens diep onder de grond waar de naar olie zoekende boorkoppen nog niet geweest zijn dan. Waar de harten van de mensen nog warm zijn en niet verstompt door de heersende logica. Waar geen camera's ons denken en ons doen registreren, waar het nog eenvoudig communiceren is zo zonder virtuele muur tussen ons en waar het als het hoogste goed wordt gezien om elkaar bij te staan in de zoektocht naar persoonlijk geluk.