Een kerel stapt een Mcdonalds binnen, omdat...
Laat ons zeggen omdat hij honger heeft.
Wat kan men verwachten van een doodnormale
mens op een godvergeten saaie dag als we ze
allemaal wel kennen?
Korte-termijn-denken dus...
Al een geluk dat de heer al aan een weldoordacht
lange termijnproject bezig was of een bezoek aan
de lichtzedige vrouwen stond erna op zijn agenda.
Al weet ik niet of dat wel de goede volgorde is.
Maar de brave man is gelukkig, gelukkig getrouwd
en verder heeft zijn leven nog maar weinig deuken
opgelopen.
Nu denk ik u al denken, so far so good en zo is het
ook werkelijk. Alles gaat goed, gewoon goed. De
goede huisvader vertikt het blijkbaar zelfs om nog
maar ziek te worden van zijn walgelijke dieet.
Eens de daad gedaan, begeeft Jan, in dit geval
een toepasselijke naam, zich naar de uitgang.
Weliswaar zonder een woord van appreciatie voor
het eten en nog minder respect door de onverschilligheid
waarmee hij doodleuk zijn etensresten achterlaat.
En niet gezeverd, die zijn er talrijk.
Jan stapt vervolgens de paar meter die hem scheiden
van zijn onafscheidelijke auto over de parking en nestelt
zich in de ondertussen tot vriezens afgekoelde crèmekar.
Het is winter.
In Polen is het ook winter, soms.
Ze hebben daar ook wel ergens een Mcdonalds, waar niet.
En auto's, voornamelijk van hier dan.
Als Jan zijn bedrijfswagen straks inwisselt voor een gloed-
nieuw milieuvriendelijker model wordt de zijne onherroepelijk
ook ooit Pools.
Niet dat Polen zoveel beter tegen luchtvervuiling kunnen,
maar ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten